powrót do Aktualności
Do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej zostały skierowane dwa pytania prejudycjalne dotyczące zasad uznawania żywności za niebezpieczną, w tym wypadku, ze względu na to, że nie nadaje się do spożycia.
Pytania prejudycjalne:
Czy wykładni art. 14 ust. 2 lit. b) w związku z ust. 5) rozporządzenia (WE) nr 178/2002 należy dokonywać w ten sposób, że sprzeciwia się on uregulowaniu lub wykładni na poziomie państwa członkowskiego, w myśl których środki spożywcze należy uznać za nienadające się do spożycia przez ludzi, jeżeli nie jest zagwarantowana możliwość ich zastosowania zgodnie z przeznaczeniem, przy czym nie muszą występować wskazane w art. 14 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 178/2002 powody, dla których środek spożywczy nie może być spożywany przez ludzi (zanieczyszczenie, zarówno przez czynniki obce, jak i w inny sposób, czy też z powodu gnicia, psucia się lub rozkładu)?
W wypadku udzielenia na pytanie pierwsze odpowiedzi przeczącej:
Czy wykładni art. 14 ust. 2 lit. b) w związku z ust. 5) rozporządzenia (WE) nr 178/2002 należy dokonywać w ten sposób, że powinno się uznać, iż środek spożywczy nie nadaje się do spożycia przez ludzi, jeżeli jego zgodne z przeznaczeniem spożycie prowadzi do bardzo dużego (w przypadku średniego dorosłego o masie ciała na poziomie 70 kg – pięciokrotnego) przekroczenia wartości akceptowanego dziennego spożycia, ustalonej przez Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności w ramach oceny dodatku do żywności (zawartego w środku spożywczym)?
Pytania odnoszą się do sprawy toczącej się na rynku austriackim, w której produkt z kategorii żywność specjalnego przeznaczenia medycznego (FSMP), ze względu na bardzo wysoką zawartości kurkuminy (dawka dzienna wg. informacji na opakowaniu to 1500 mg wyciągu z kurkuminy) został uznany za żywność nienadającą się do spożycia.
Zgodnie z art. 14 Rozporządzenia 178/2002[1]
a) jest szkodliwy dla zdrowia,
b) nie nadaje się do spożycia przez ludzi.
Jak wynika ze Wskazówek SCFCAH z 2010 r. w sprawie interpretacji wybranych przepisów rozporządzenia 178/2002[2]: „Kluczową koncepcją w przypadku żywności nienadającej się do spożycia przez ludzi jest brak akceptacji. Żywność może zostać uznana jako nienadająca się do spożycia przez ludzi z powodu zanieczyszczeń takich jak: wysoki poziom zanieczyszczeń mikrobiologicznych o charakterze niepatogenicznym (art. 14 ust. 3 i 5 Rozporządzenia), obecność ciał obcych, nieakceptowalny smak lub zapach, jak również bardziej oczywiste zepsucie tj. gnicie lub rozkład.
Niektóre środki spożywcze mogą w ogóle nie stwarzać zagrożenia dla zdrowia, ale będą postrzegane jako nienadające się do spożycia przez ludzi, ponieważ z uzasadnionych powodów będą traktowane jako nieakceptowane do spożycia przez ludzi.”
Odpowiedź TSUE będzie stanowiła kluczową wytyczną na potrzeby przeprowadzenia analizy ryzyka związanej z uznawaniem środka spożywczego za niebezpieczny ze względu na to, że nie nadaje się do spożycia przez ludzi. Przede wszystkim powinniśmy się dowiedzieć czy właściwa jest interpretacja, zgodnie z którą powody uznania żywności za nienadającą się do spożycia stanowią listę zamkniętą (art. 14 ust. 5), czy może są to tylko przykłady powodów.
O dalszych etapach sprawy będziemy informować na bieżąco.
Chętnie odpowiemy na wszelkie pytania dotyczące bezpieczeństwa żywności, zasad przeprowadzania analizy ryzyka czy też zgłaszania do systemu RASFF oraz odpowiedzialności podmiotów branży spożywczej igifoodlaw@igifoodlaw.com
Sygnatura sprawy C-790/22
[1] Rozporządzenie (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2002 r. ustanawiające ogólne zasady i wymagania prawa żywnościowego, powołujące Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności oraz ustanawiające procedury w zakresie bezpieczeństwa żywności (Dz. U. UE. L. z 2002 r. Nr 31, str. 1 z późn. zm.).
[2] Wskazówki do interpretowania przepisów art. 11, 12, 14, 17, 18, 19 oraz 20 rozporządzenia nr 178/2002 parlamentu europejskiego i rady ustanawiającego ogólne zasady i wymagania prawa żywnościowego, powołującego europejski urząd ds. bezpieczeństwa żywności oraz ustanawiającego procedury w zakresie bezpieczeństwa żywności wnioski stałego komitetu ds. łańcucha żywnościowego i zdrowia zwierząt
